پسوندها، تکواژه‌هایی هستند که به تنهایی معنایی ندارند، باید آن‌ها را به واژه‌های دیگر بچسبانی تا هم خود معنا پیدا کنند و هم معنایی جدید بیافرینند. مثل «گاه»؛ که پسوند زمان و مکان است.
حالا پسوندنویسی با گاه را تمرین کن. یک قلم و کاغذ بردار و تا می‌توانی با این پسوند کلمه بساز.
مثل این 👇
ورزش‌گاه، نرمش‌گاه، خوابگاه، خاستگاه، شامگاه، عصرگاه، خواستن‌گاه، پرتگاه، فرودگاه، نغمه‌گاه، سحرگاه، بوسه‌گاه، خلوتگاه، شرمگاه، نشیمن‌گاه، وقت‌گاه، گاه‌وبی‌گاه، خِردگاه، دانشگاه، دادگاه، لجن‌گاه و غیره و غیره و غیره.
حالا با همین چند کلمه‌ای که نوشتی، یک متن کوتاه بنویس. حافظ هم پیشترها نوشته است 👇
«طایر گلشن قدسم چه دهم شرح فراق
که در این دامگه حادثه چون افتادم»
«جلوه‌گاهِ رخِ او دیدهٔ من تنها نیست
ماه و خورشید همین آینه می‌گردانند»
«سحرگه ره روی در سرزمینی
همی‌گفت این معما با قرینی
که ای صوفی شراب آن‌گه شود صاف
که در شیشه برآرد اربعینی»
«زهد من با تو چه سنجد که به یغمای دلم
مست و آشفته به خلوتگه راز آمده‌ای»
«گر به نُزهَتگَهِ ارواح بَرَد بویِ تو باد
عقل و جان گوهرِ هستی به نثار افشانند»
این یک تمرین کوتاهِ ۱۰ دقیقه‌ای‌ست که دستت را گرم، ذهنت را باز و تو را آماده خلقِ نوشته‌های جسورانه می‌کند. پس همین حالا شروع کن به نوشتن.
نوشته من را هم بخوان 👇
آخرین دیدگاه‌ها